2012. május 25., péntek

Διάλογος - Ποιό είναι το Μέλλον της Επαναστατικής Αριστεράς Σήμερα;


Λάβαμε την παρακάτω επιστολή από τους συντρόφους της Ελλάδας και την αναδημοσιεύουμε χωρίς σχόλια για την ενημέρωσή σας - Bollobás János



Σύντροφοι Μαγυάροι Αγωνιστές!


ο γράφων, όπως και πολλοί άλλοι Σύντροφοι στην Ελλάδα, έχει επίσης ταχθεί κριτικά απέναντι στην εμφανή ρεβιζιονιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις τελευταίες εκλογές. Το Ευρώ και τα Κατοχικά Δάνεια είναι απλώς τα δεκανίκια της καπιταλιστικής επίθεσης στην Πατρίδα και στο Λαϊκό Κίνημα. Η μόνη δική μας λύση μπορεί να είναι μια Αυτάρκης Περήφανη Λαϊκή Οικονομία έξω από ΕΕ, ΝΑΤΟ, EBU κλπ.. 


Την κριτική μας αυτή την έχουμε εκφράσει δημοσίως τόσο στα κομματικά όργανα στα οποία συμμετέχουμε, όσο και πρόσφατα στις ανοικτές συνελεύσεις των γειτονιών μας. Οι φόβοι μας επιτείνονται βεβαίως από τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και τον κίνδυνο καπελώματος των ριζοσπαστικών και κινηματικών Πρωτοποριών από μερίδα μικροαστών της κυρίαρχης συνιστώσας και από πρώην βουλευτές και αρχισυνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ. 


Ωστόσο, η απόφαση της πλειοψηφίας (όση σημασία και αν έχει αυτή) τάσσεται προς το παρόν υπέρ του κυβερνητισμού και της διεύρυνσης του αντιμνημονιακού λαϊκού μετώπου με κάθε κόστος. Οι στόχοι μας, βεβαίως, και οι αγώνες είναι κοινοί: η απομάκρυνση από την ΕΕ, τόσο πολιτικά όσο και γεωγραφικά, αν χρειαστεί, είναι αναγκαίο βήμα για την Προλεταριακή Απελευθέρωση και το Σοσιαλισμό στην Πατρίδα μας. Η αποδέσμευση από το καπιταλιστικό Ευρώ, που ως άλλο προμηθεϊκό όρνεο κατασπαράσσει τον κοχλάζοντα δυναμισμό της Λαϊκής Οικονομίας, είναι η πρώτη μας επιλογή. Οι Σύντροφοι της κυρίαρχης τάσης επιθυμούν η αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς (σε αναγκαία συμπόρευση ενδεχομένως και με αντιδραστικά και ακραία στοιχεία της ΔημΑρ) να αποτελέσει το αναγκαίο προγεφύρωμα προς την απελευθέρωση από τον καπιταλιστικό όλεθρο. Για εμάς ένα είναι σίγουρο, πάντως: η ταπείνωση της αντιλαϊκής πολιτική των καπιταλιστικών ελίτ μπορεί να πραγματωθεί μόνο με ένα κυρίαρχο και περήφανο νόμισμα ενός κυρίαρχου και περήφανου Λαού.


Βεβαίως τα συμφέροντα και οι ελίτς ήδη τρέμουν και αντιδρούν σπασμωδικά: οι τράπεζες μας πολεμούν πλέον ανοιχτά, τα εκδοτικά συμφέροντα διαστρεβλώνουν τις θέσεις μας και δίνουν βήμα εμμονικά στους ίδιους συγκεκριμένους Συντρόφους που "νερώνουν" τον κινηματικό και ριζοσπαστικό μας λόγο, οι αεροψεκασμοί πληθαίνουν καθημερινά, ιδίως πάνω από τις λαϊκές γειτονιές και τους χώρους δουλειάς και σπουδών.


Δεν τους αδικούμε: η δράση μας έχει φέρει ήδη ορατά αποτελέσματα που τους τρομάζουν. Η αντίστασή μας απέναντι στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο συνεγείρει τα πλήθη ανά την Ευρώπη. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία δείχνουν πως η συμπόρευση του γερμανικού λαού για την αποδέσμευση του Λαού μας από το Ευρώ και την ΕΕ γιγαντώνεται. Ένα συντριπτικό 70% στέκεται αλληλέγγυο και μας καλεί να πάρουμε άμεσα τις τύχες μας στα χέρια μας απορρίπτοντας την Ευρω-σκλαβιά. Έλληνες, Πορτογάλοι και Ισπανοί Σύντροφοι αποσύρουν μαζικά τις αποταμιεύσεις τους από τις εγχώριες τράπεζες, όπως τους είχε καλέσει άλλωστε ήδη από πέρσι το καλοκαίρι ακόμα και ο πρώην σταρ του ποδοσφαίρου Καντονά Ερίκ. Στόχος, βεβαίως, είναι η διάλυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω του κλυδωνισμού των τραπεζών στο νότο και της δημιουργία νέας καπιταλιστικής φούσκας φθηνών κεφαλαίων στο βορρά. Επίσης η αποφασιστικότητα των Συντρόφων μας να μη δέχονται στο λαιμό τους γραβάτα (το κατεξοχήν σύμβολο της μπουρζουαζίας και χρηστικό εργαλείο απαγχονισμού της) τώρα πλέον αντιγράφεται από τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς στα πάνελς και διαδίδεται ταχύτατα και στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι μια νέα νησίδα αντίστασης ενάντια στη νεοταξική επίθεση τους τρομοκρατεί. Ξέρουμε τη λυσσαλέα επίθεσή τους σε θύλακες αντίστασης όπως το Ιράν, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα, το Νεπάλ. Είδαμε πώς τρόμαξαν απέναντι στην περήφανη στάση του δικού σας, Μεγάλου Ουγγρικού Λαού. Ξέρουμε όμως και πώς θα τους απαντήσουμε! Έχουμε τα όπλα (ιδεολογικά και άλλα), έχουμε τη θέληση και κυρίως έχουμε τους Λαούς του κόσμου στο πλάι μας!


Εν κατακλείδι,


Σύντροφοι!


διατηρούμε κι εδώ στην Ελλάδα τις ισχυρές επιφυλάξεις μας απέναντι στο ρεβιζιονισμό και τον κυβερνητισμό που κατακλύζει τη δεξιά πτέρυγα του κινηματικού εγχειρήματος που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ακόμα κι έτσι, ακόμα και ως υπουργοί ή γενικοί γραμματείς υπουργείων, βουλευτές ή μέλη στη διοίκηση των Τραπεζών απλώς καταχτούμε περισσότερα μέσα για την Επαναστατική Αναγέννηση, τον Προλεταριακό Διαφωτισμό, τον Εκδραχμισμό και τον Αφευρωπαϊσμό της Μεγάλης μικρής περήφανης Πατρίδας μας. Η αισιόδοξη εμπροσθοβαρής επαναστατική φλόγα δεν πρέπει να μας εγκαταλείψει ιδίως τώρα, όταν ο εχθρός φαίνεται πιο αδύναμος από ποτέ, όταν πλέον έχουμε φτάσει στην τελευταία πίστα, ευθέως αντιμέτωποι με το Μεγάλο Αρχηγό.


Συντροφικά!


Για το ελλαδικό τμήμα της Επιτροπής Διαφώτισης και Προπαγάνδας,


Gulyás László - 

Όχι στη Λοξοδρόμηση - Όχι στις Λοξές Ατραπούς - Ψήφισμα


Ο ΣΥΡΙΖΑ Πανονίας έχει από την πρώτη στιγμή καταδείξει τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγει για το λαό μας το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου.

Η θριαμβευτική είσοδος του λαού στο πολιτικό προσκήνιο, με όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από 40 χρόνια δικομματισμού, έφερε ξανά την ελπίδα στο κατεστραμμένο ελληνικό νοικοκυριό, στον απλήρωτο έλληνα εργάτη, τον δοκιμαζόμενο φοιτητή, τον πεταμένο συνταξιούχο. Ήρθε επιτέλους η στιγμή όπου η ταξική αφύπνιση θα φέρει την πάλη στο δρόμο, στο εργοστάσιο, στα θρανία, στο χωράφι. Είμαστε έμπλεοι αισιοδοξίας μέσα στη προοπτική της επανάστασης!

Μετά από 40 χρόνια ευρωμονόδρομου αποδεικνύεται σήμερα, με τις καταστροφικές πολιτικές του Μνημονίου, ότι το ευρωκωσταλέξι όπου μας είχαν κλείσει είναι κατάρα για το λαό και όχι ευλογία. Φευ! Γιατί τον τελευταίο λόγο όμως θα έχουμε εμείς, εσείς, όλοι μαζί!


Τώρα οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυξημένες. Τώρα πρέπει να πει την αλήθεια στο λαό. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο Guardian of the Revolution, o Αλαβάνος o Αλέκος, η Αριστερά πρέπει να πει καθαρά στο λαό ότι μόνη λύση είναι η έξοδος από την ΕΕ, η επιστροφή στη δραχμή και ο διορισμός όλων των ανέργων στο δημόσιο τομέα.


Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στέλνει αντιφατικά μηνύματα. Διστάζει να πει ξεκάθαρα και ανοιχτά τη μόνη επαναστατική άποψη, μένοντας εγκλωβισμένη στην ευρωλαγνεία.

Η ιστορία απέδειξε πως δεν υπάρχει επαναστατική πράξη αν δεν υπάρξει πρώτα καταλυτική επαναστατική κριτική. Από την ηγεσία, λίγο ή πολύ, θα το περιμέναμε. Αυτό που δεν περιμέναμε είναι η ανακοίνωση των συντρόφων της αδελφής συνιστώσας ΚΟΕ, η οποία σε αυτή την τόσο κρίσιμη για το λαό συγκυρία ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στα αστικά επιτελεία, να υπογράψει δήλωση νομιμοφροσύνης, διακηρύσσοντας ότι δήθεν "το σύνθημα για έξοδο από την ευρωζώνη δεν είναι πλέον στις διεκδικήσεις και στις άμεσες προτεραιότητες της ΚΟΕ" και ότι "η ΚΟΕ δεν συντάσσεται και αντιτίθεται αποφασιστικά στο σχέδιο της δραχμής".

Επειδή:

  • ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ για τους συντρόφους της ΚΟΕ να αποκηρύσσουν τις ιδέες τους, τις ιδέες μας, τις ιδέες όλων.
  • ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΧΟΣ να σκύβουμε το κεφάλι στα κελεύσματα του αστισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ Πανονίας,

  • καταγγέλλει με όλη του τη δύναμη την αποδραχμοποίηση της ΚΟΕ και του συριζικού επαναστατικού εγχειρήματος.
  • καταγγέλλει με στεντόρεια φωνή την αποσυνιστωσοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και το θάψιμο κάθε επαναστατικής προοπτικής.
  • καταγγέλλει προσωπικά τον σύντροφο Ρινάλντι Ρούντι ότι ενέδωσε στις σειρήνες της αστικής εξουσίας και διέγραψε μονοκοντυλιά την προοπτική της δραχμής και της εξόδου της περήφανης πατρίδας μας από ΕΕ­-ΕΚΤ­-ΔΝΤ ­κλπ.
  • θα μείνει πιστός στο όραμα μιας Ελλάδας λεύτερης, περήφανης, αδούλωτης, που με όπλο το δικό της νόμισμα, τη δραχμή, θα αποτινάξει το ζυγό της επικυριαρχίας των φράγκων ιμπεριαλιστών.
Ζήτω το έθνος! Ζήτω η μνα!


2010. január 27., szerda

«Η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες»


Ο ΣΥΡΙΖΑ Παννονίας χαιρετίζει την πρόσφατη πρωτοβουλία του Αλαβάνου Αλέκου, που με στεντόρεια φωνή εξέφρασε τις αγωνίες όλων μας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που ετοιμάζει για το λαό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε αγαστή σύμπνοια με τις επιταγές της υπερεθνικής ελίτ, ΕΕ και κεφαλαίου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη, σκύβει το κεφάλι μπροστά στους καρδιναλίους και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ευτελίζοντας κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Μια φωνή πλέον υψώνεται σαν δύναμη αντίστασης, ακλόνητη δύναμη ανατροπής. Δίνοντας όραμα στους απλούς αγωνιστές της βάσης, δείχνοντας τη μόνη διέξοδο, συνδέοντας τους αγώνες της σύγχρονης Αριστεράς με τη ριζοσπαστική, λαϊκή και πατριωτική παράδοση του γνήσιου σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ: του ΠΑΣΟΚ που βροντοφώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει μόνο ο λαός», «Τσοβόλα δώστα όλα», και που εμείς, χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς, στηρίξαμε με την ψήφο και τη συμμετοχή μας (ακόμη και στα ψηφοδέλτιά του) εκείνες τις κρίσιμες για τον τόπο μας σοσιαλιστικές εποχές, τότε που διάφοροι «αριστεροί των σαλονιών» (και σήμερα όψιμοι φιλο-ΠΑΣΟΚοι) κατηγορούσαν τον μεγάλο λαϊκό ηγέτη ως λαϊκιστή.

Ας ενώσουμε σήμερα όλοι εμείς τη φωνή μας για να φωνάξουμε και πάλι: «ΟΝΕ-ευρώ-σφαγή των μισθωτών», «Κάτω το Σύμφωνο Σταθερότητας». Γιατί σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Υπερήφανη Δραχμή».

Διαβάστε εδώ τη προκύρηξη των Δέκα Σημείων της πρόσφατης συνέντευξης τύπου.

Πρώτο: Τον χειμώνα του 1898, με κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιβάλλουν στην ελληνική Βουλή την ψήφιση νόμου για Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Τον χειμώνα του 1951, με κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Peurifoy ανακοινώνει την εισοδηματική και αγροτική πολιτική και τη ματαίωση κάθε επένδυσης σε υδροηλεκτρικά έργα και λιπάσματα.



Τον χειμώνα του 2010, με κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, Επίτροποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κοινοτικοί υπαλληλίσκοι που καθοδηγούν έλληνες υπουργούς, κοράκια από ομίλους διεθνών πειρατικών κεφαλαίων αποφασίζουν για τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τον ελληνικό προϋπολογισμό, Νομοσχέδια, όπως για τις οφειλές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γελοιοποιώντας την Ελληνική Βουλή.

Διευθυντικά κοινοτικά στελέχη με απολαβές 20.000 ευρώ κόβουν τις συντάξεις των 500 ευρώ. Διατάσσουν μειώσεις στην Παιδεία και την Υγεία και σιωπούν για τις δαπάνες για τις στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Κόσοβο.
Η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες. Και ορθώνει το ανάστημα στις νέες και τους νέους των Stage και στους αγρότες των μπλόκων.



Δεν πρόκειται για προσαρμογή της χώρας μας σε αποφάσεις διεθνών οργανισμών, σε μια εποχή που όντως μια σειρά μεγάλα θέματα ρυθμίζονται πια σε διασυνοριακό πλαίσιο.

Πρόκειται για τελεσίγραφα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις και τελικά διακυβέρνηση της χώρας μας από ακραίους κύκλους ενός επιθετικού και εκδικητικού καπιταλισμού.

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές που μπορούν να αφήσουν μόνιμο στίγμα στη χώρα.

Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας.

Δεύτερο : Η ποινικοποίηση της Ελλάδας από υπερεθνικά καπιταλιστικά κέντρα δεν συνδέεται μόνο με την χρεοκοπία ενός οικονομικού μοντέλου αντιπαραγωγικής ανάπτυξης με άνευ ορίων δανεικά που οδήγησε σε υψηλούς αρνητικούς δημοσιονομικούς δείκτες.

Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν επίσης διαρρήξει τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας για το δημόσιο έλλειμμα. Η Ιταλία υπερβαίνει σε εξωτερικό χρέος την Ελλάδα. Αντί να γίνουν «στόχοι», τα κριτήρια διευρύνθηκαν στα μέτρα τους.

Η χώρα όπου η διαφθορά έχει φτάσει μέχρι το γραφείο του πρωθυπουργού της με την απεχθή μάλιστα μορφή της μαφίας είναι η Ιταλία. Κοιτίδα της διαφθοράς όμως σήμερα προβάλλεται η Ελλάδα.

Με τον πιο ανόητο τρόπο η χώρα μας παρουσιάζεται ως ο ευρωπαϊκός «αποδιοπομπαίος τράγος». Αντικείμενο χλευασμού, διακωμώδησης και περιφρόνησης.

Όχι λόγω των οξύτατων οικονομικών της προβλημάτων. Λόγω της συνεχούς δουλοπρέπειας των κυβερνώντων απέναντι στους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς.

Κατά κύριο λόγο γιατί δεν διέθετε και δεν διαθέτει κυβέρνηση με αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας, με αντιστάσεις, με ισχυρό διαπραγματευτικό μέτωπο, με στήριξη στο λαό, με στρατηγική ανασυγκρότησης της χώρας έξω από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, επέλεξαν να υπηρετήσουν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, αντί να στηρίξουν τους εργαζόμενους. Συνδιαμόρφωσαν και συναίνεσαν στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, ώστε να μπορεί σήμερα να εκβιάζει την Ελλάδα με αποπομπή από τη ζώνη του ευρώ.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, αντί με παρρησία να αμφισβητούν το Σύμφωνο Σταθερότητας, κουτοπόνηρα μαγειρεύουν τα στοιχεία για να δείξουν «διαγωγή κοσμιωτάτη». Και μετά καταγγέλλουν διεθνώς η μία την άλλη.


Διαβάστε τη συνέχει στην ιστοσελίδα των συναγωνιστών της Ένωσης Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ.



Ο ΣΥΡΙΖΑ Παννονίας με χαρά ανακοινώνει τη μεγάλη επιτυχία των σεμιναρίων διαφώτισης των μελών του, που ξεκίνησαν με την ανάγνωση των κλασικών έργων των Μαρξ-Ένγκελς και την επικαιροποίησή τους στο έργο Σημίτη Κώστα. Η μεγάλη συμμετοχή, αλλά και η καυτή επικαιρότητα, μας δίνουν τη δύναμη και μας επιτάσσουν να συνεχίσουμε αυτή τη δημιουργική πρωτοβουλία, γιατί χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική και κινηματική πρακτική.

Στο επόμενο σεμινάριο θα μελετήσουμε δύο έργα-απάντηση στη νεοαποικιοκρατία των Βρυξελλών: το έργο του Vlagyimir Iljics Lenin «Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» και το έργο του Παπανδρέου Ανδρέα «Πατερναλιστικός καπιταλισμός».

2010. január 18., hétfő

Δομική Αντιπολίτευση Τώρα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ Παννονίας χαιρετίζει το αγωνιστικό ψήφισμα των συντρόφων της ΑΝΑΣΑ, που με αγωνιστική ζέση, μέσα στην κρύα αίθουσα του Πολυτεχνείου, στάθηκαν με αξιοπρέπεια στο ηθικό και πολιτικό ύψος που απαιτεί η σημερινή συγκυρία: Καταδίκασαν την αντιλαϊκή λαίλαπα που προετοιμάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ομού με τους τεχνοκράτες-νεοαποικιοκράτες των Βρυξελλών, με την αμέριστη στήριξη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, της ολιγαρχίας, της Νέας Δημοκρατίας αλλά και όσων θέλουν να γίνουν το αριστερό δεκανίκι της κατάπτυστης αυτής πολιτικής.

Η ΑΝΑΣΑ πολύ σωστά αναδεικνύει ότι εγχειρήματα όπως το σχέδιο Καλλικράτης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το αντισυνταγματικό νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των μεταναστών, το αντιλαϊκό Πρόγραμμα Σταθερότητας κλπ, ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης, στοχοποιώντας τους φτωχούς, τους νέους, τους μετανάστες και τα δικαιώματά τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ Πανοννίας προσυπογράφει απολύτως την ορθή εχτίμηση ότι η γραμμή της "αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης" είναι μια παρωχημένη ρεφορμιστική, κοινοβουλευτική και λεγκαλιστική αυταπάτη, και ότι "σε αυτές τις συνθήκες για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος μια πολιτική δομικής αντιπολίτευσης και συνολικής ρήξης με την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και όχι πολιτική ήσσονος αντίστασης, ανοχής ή -πολύ περισσότερο- συναίνεσης".

Σε αυτή την κατεύθυνση, χαιρετίζουμε και πάλι την αγωνιστική απόφαση της συνέλευσης της ΑΝΑΣΑ και καλούμε όλους τους συντρόφους να ξαναδιαβάσουμε όλοι μαζί τους κλασικούς, γιατί χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη.



Υλοποιώντας αυτή την έκκληση, ο ΣΥΡΙΖΑ Πανοννίας οργανώνει σειρά σεμιναρίων διαφώτισης των μελών του, τα οποία θα ξεκινήσουν την ερχόμενη Τρίτη, στα γραφεία της οργάνωσης (1055 Budapest, Kossuth Lajos tér 1-3.) με τη συλλογική ανάγνωση δύο έργων επίκαιρων όσο ποτέ: τη σαρωτική κριτική που έκαναν ο Marx Károly και ο Engels Frigyes στην 'προγραμματική αντιπολίτευση" της σοσιαλδημοκρατίας με το έργο τους "Κριτική των Προγραμμάτων Γκότα και Ερφούρτης" και την επικαιροποίηση του στη σημερινή ελληνική πρακτική στο έργο του Σιμίτη Κώστα "Δομική Αντιπολίτευση".

Θα ακολουθήσει συζήτηση συντονισμένη.

2010. január 6., szerda

Ενας κόσμος γεμάτος τοίχους

Μέσα στο φασιστικό γαϊτανάκι που στήθηκε στο ιντερνετ τις τελευταίες μέρες γύρω από το νομοσχέδιο που θέλει τους μετανάστες να εξακολουθήσουν να φυτοζωούν στη πατρίδα μας, η ολομέλεια ΣΥΡΙΖΑ Παννονίας αισθάνεται την ανάγκη να παρέμβει γι'ακόμη μια φορά στο δημόσιο αυτό "διάλογο".

Μέσα σε αυτή την καταισχύνη, αντιτάσσουμε την αγωνία ενός λαού που εξαϋλώθηκε μέσα στη δίνη της απολυταρχίας και της οργανικής θεωρίας του κράτους.

Οι παρακάτω γραμμές έρχονται κατευθείαν από την New International (Τομ. 12 Ν. 9, Νοέμβρης 1946, σσ. 259-261).


We may argue that the national consciousness awakened among Europe’s Jews by the Nazi persecutions is a long step back from the advanced internationalist consciousness and assimilationist aims that predominated among Jews in pre-Hitler Europe and therefore constitutes a political retrogression for the Jews. True enough; but the same must be said about all the other peoples of Europe who underwent a resurgence of national consciousness as the result of German oppression. Yet we did not deny the validity of the struggles for national liberation on the part of the European nations. We based our socialist perspectives in large measure upon them.

But the other peoples of Europe had a territory to fight for; the Jew has none. The Jew cannot solve his problem fundamentally by fleeing to Palestine. He should seek to stay and become part of the proletarian class struggle in whatever nation he resides. Only the fight for socialist freedom for all of mankind can achieve freedom for the Jew. With all of this no Marxist can differ. More, it is incumbent upon the Marxist to offer this perspective to the Jewish people and seek to convince them of it. But what shall be our attitude toward those Jews who do not heed our advice and pursue their national aims, which, rightly or wrongly, they relate to joining the Jewish community in Palestine? Can we refuse to recognize this as a democratic right and a legitimate national aspiration? Are only Jews to be denied the right to have national consciousness and national aims?

True enough, no people has the right to realize its national aims at the expense of another nation. Jewish national aims cannot be realized at the expense of the Arabs. But is this the implicit and inevitable result of Jewish immigration to Palestine? The mere immigration of Jews to Palestine no more deprives Arabs of their rights than the continued residence of the Jews in Germany or Poland deprives Germans or Poles of their rights. The Arabs’ rights would be jeopardized only if a “Jewish state” in Palestine were the only possible result of Jewish immigration. An infringement of the Arabs’ rights is no more implicit in the fact of immigration itself than is abuse of a Jewish minority – let the Zionists note! – implicit in the fact of an independent Palestine under an Arab majority. (This thought is developed further in the resolution of the National Committee of the Workers Party published in this issue.)




To deny the right of the Jews today to immigrate to Palestine on the grounds of the possible consequences it will have upon the Arabs is to deny them the right to go anywhere. A larger percentage of the population of Palestine is prepared to welcome and assist them than is the case in any other nation. The doors are everywhere shut tight on the grounds that the entry of large numbers of Jews will have evil consequences for the present populations. Barriers either reduce all immigration to a trickle or specifically make Jewish immigration all but impossible in each of the large under-populated countries.

In such a “democracy” as Canada, Jewish immigrants are placed at the very bottom of the “least desirable” category. In the United States, the notorious quota system effectively blocks immigration from the European countries containing the largest number of Jews. In Argentina and Brazil, preference is given to immigrants from the Latin countries of Europe and Jews are considered particularly undesirable. In Mexico, South Africa, Australia, New Zealand it is the same story with only minor variations. Russia shows neither a desire to accept the Jews of Europe nor do the latter show any eagerness to go there. Tens of thousands of them who escaped or were forced into Russia from Poland are now drifting back across Europe to enter the American and British zones of Germany, most of them regarding the latter as a way station to Palestine.



The Jews of Europe face a world of walls. It is this condition that also turns their face toward Palestine. Not that the wall around Palestine is less formidable. But behind the Palestinian wall the most powerful Jewish minority of any country in the world reaches out a hand of welcome and succor. (In contrast, a public opinion poll reveals that only five per cent of the population of the United States favors a liberalization of immigration laws.) The Jews of Europe feel that it they must batter down the walls of a nation to enter, they prefer to do it with help from the inside.

The fight for the right of the Jews to go to Palestine cannot be considered as a substitute for the need to fight against all reactionary restrictions upon immigration wherever they occur. The struggle to open the doors of their own country to the refugees is an obligation which the workers of each nation must place in the forefront of their demands on behalf of European Jewry. However, the need to open the large, under-populated nations of the world cannot, in turn, become a substitute for the need to take a forthright position in support of the immediate and pressing struggle raging around the right to enter Palestine.

In this respect, a special duty devolves upon the revolutionary socialists of the United States. No other country is in so favorable a situation to admit large numbers of immigrants and provide them with a high standard of living as the United States. Both the wealth of American economy and the vastness of its territories make it possible to admit a million immigrants without the slightest impression upon its economic or political institutions. Yet it is precisely in the United States that the greatest hypocrisy has been demonstrated on the Jewish question. Here, as with all American political questions, the Jewish question has in the past been debased to its lowest and most vulgar level – an angling for the Jewish vote in election campaigns. Beginning with the 1922 resolution of Congress on behalf of a Jewish “national home” in Palestine, and continuing with repeated declarations of this character by Congress and state legislatures (above all those with large Jewish constituencies), the politicians have engaged in a cheap gesture to the Jewish people – a gesture about which they were not serious and about which nothing was ever done. Since the recent war even the gestures have become more sparing as a result of American interest in Saudi Arabian oil and, as a result, a growing concern on the part of the military authorities and State Department not to antagonize Arab opinion. The hypocrisy of the American authorities was dramatically exposed in a recent speech by Bartley C. Crum, member of the Anglo-American Committee of Inquiry, when he said:

... when we got on the Queen Elizabeth, the secret files of the State Department were disclosed to us. We found that for every promise made by our Presidents from 1920 onwards, for every practically unanimous resolution passed by Congress, and for the planks in the 1944 platforms of both the Republican and Democratic parties, our State Department advised the Arabs that nothing would be done.


The main content of the struggle of American socialists on behalf of the Jews of Europe must be to “Open the doors of the United States!” But together with the international working class movement they must throw their support behind the equally important and pressing demand of “Open the doors of Palestine!”

2009. december 28., hétfő

Ένα επίκαιρο κείμενο του Lukács György για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών

"Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη. Χωρίς επαναστατική λογοτεχνική κριτική δεν υπάρχει επαναστατική λογοτεχνία. Χωρίς επαναστατική λογοτεχνία, δεν υπάρχει επαναστατική σκέψη."

Απόσπασμα από τα πρακτικά της δεύτερης ολομέλειας ΣΥΡΙΖΑ Παννονίας (Győr, Οχτώβρης 2009).

Eulogy for Maxim Gorky: A Great Proletarian Humanist
(1936)

The last great writer of the European galaxy of realists is dead. And with him died the first great classic writer of Socialist realism. The writer whose greatness was an adumbration of that magnificent development of the art which will be ushered in by Socialist society. Such a fusion of periods in one person could take place only in Russia where the bourgeois-democratic Revolutions turned over the torch falling from its hands to the victory-assured proletarian Revolution. Only in Russia did one generation experience the failure of 1905 and the triumph of 1917.

Maxim Gorky was contemporary, friend and companion in arms of Tolstoy and Chekhov-he was also contemporary, friend and companion in arms of Lenin and Stalin. This unique historical position occupied by Gorky laid a unique stamp on his art. Gorky was also contemporary with a period marked by a very profound decline of realism in Western Europe (as in Russia since 1905). The realism of Swift and Fielding, Balzac and Stendhal had long since vanished from the scene when Gorky began his activities as a writer. Shallow naturalist and experimental formalism-an empty “craftsmanship” of nonsense-prevailed in literature of the time. Gorky, however, was not affected in the least by this decline. He continued, unabashed, the traditions of the old realists and directly those of Tolstoy.

This statement is not to be taken in a superficial literal sense; however, Gorky’s style differs fundamentally from that of Tolstoy. Gorky inherited Tolstoy’s broad view of the world, a view so thoroughly alive that it wakes to life what seems dead-that “reasonable view of the world” of which Hegel spoke, and which results in the world also taking a “reasonable view” of such men. Like Tolstoy, Gorky was charged with a tremendous humanistic indignation against the degradation and sophistication of man by feudalism and capitalism. His was a glowing, un-vacillating and consuming humanistic passion for human integrity, for an ideally well-rounded and fully developed man. Gorky carried this fire to the real leaders of the exploited and oppressed, to the revolutionary proletariat. The glow of indignation he blew to a Promethean flame of revolution.

Gorky’s life and works are vivid evidence of the fact that the revolutionary proletariat, that a people freed by the proletarian revolution is the real heir to all intense human indignation, to all revolutions of human history, heir to humanism and to great art. His life and works show that this proletariat “masters and adapts everything of value in the more than 2,000 year-old development of human thought and human culture.” (Lenin) The word “man” acquires an altogether new pathos with Gorky. His humanism contains at once more joy and rage; it is both brighter and full of a more intense hatred of all degradation than any previous humanism. The joyful brightness of his humanism has its origin in his close ties with the revolutionary labor movement, with Bolshevism. To Gorky the labor movement, the proletarian revolution, means primarily the emancipation of man, the breaking of all chains that hamper the free and all-sided development of the human personality.

Young Gorky could see the vital human powers latent in people. He could see these forces rise in rebellion against all the misery and degradation that hampered their development. He could also see how these forces were wasted, twisted into senseless, even perverted bestiality by the “Asiatic capitalism” of old Russia. The salvation of the tremendous human forces of the people lies in the revolutionary labor movement, in an orderly gathering of forces for the emancipation of mankind. But not only the distant emancipation of mankind as a whole-a point most remarkable and original in the creative vision of Gorky who could see that the revolutionary labor movement also frees the individual who takes part in it wholeheartedly, that it emancipates his personality and makes a man of him. He could see that with Marxism, with the Bolsheviks, the humanist principle is more than an ideal, more than a distant prospect. With them humanism is rather a direct basis and principle of revolutionary practice itself. This Bolshevik humanism makes Mother a heroic song of the power of the revolutionary labor movement to free humanity and lends this book its unique power.

Other writers have shown the struggle of the proletariat for emancipation. They limited themselves, however, to a picture of the political or economic struggles. Their humanism remained more or less abstract-when it did not degenerate into honeyed sentimental phrases. Gorky also showed at the same time-and emphasized-the already present, actual effectiveness of humanism in the revolutionary labor movement. The labor movement awakens and develops, gathers and organizes the human forces of each one who takes part in it. It is in and by means of the labor movement that distorted, crippled men turn again into human beings. It gives back the power of speech to the dumb, sight to the blind. It wrests mankind from the clutches of dullness, through which can be seen only what is present and direct. Inasmuch as it shows men the future, it also illuminates their past and brightens the present, making it full of purpose-of conscious struggles. It shatters the barriers erected by capitalism to separate man from man and unites them in the most human way, in a common struggle.

True, Gorky also shows victims, also shows failures, also shows the breaking of human bonds by the cruel necessities of the struggle. But the triumphant song of humanization by participation in the labor movement, of profound union of awakened humanity in their new comradeship sounds out above suffering. Figures like Nilowna or Rybin only Gorky could create. This revolutionary, proletarian humanism permeates all of Gorky’s works. Whether he is depicting a tavern, or the lodging-house of a night, a trading office or a stuffy middle-class home, the light of proletarian humanism penetrates every human fate. Without the slightest sentimentality, he expresses a warmth of emotion over the people and their lot such as no other writer could express. To Gorky the capitalist world is a great slaughter-house where thousands of human victims are under the knife at any given moment.

Gorky, the proletarian humanist, says what the greatest Marxian thinkers have repeatedly said: not only does capitalism enslave and exploit the toiler but it also cripples and robs of human semblance the members of the ruling class itself. In Anti-Duhring, Engels says: “Not only the laborers but also the classes directly or indirectly exploiting the laborers are made subject, through the division of labor, to the tool of their function: – the empty-minded bourgeois to his own capital and his own thirst for profits; the lawyer to his fossilized legal conceptions, which dominate him as a power independent of him; the ‘educated classes’ in general to their manifold local limitations and one-sided specialized education and the fact that they are chained for life to a specialized activity itself – even when this specialized activity is merely to do nothing.”

Take Gorky’s capitalists – the Foma Gordeyev family, the Artamanovs, Yegor Bulychev and others. They are incomparable; there is nothing like them in world literature. Balzac shows with great power what capitalism does to man. But in Balzac’s works human energy deflected, misled and directed into spurious channels by capitalism can discharge itself in tremendous explosions. The setting sun of the heroic period of the bourgeois revolution is still throwing its last rays on his work. Untrammeled human forces still break out or subside in tragic struggle. Vautrin, Gobseck, Nucingen still stand out like figures larger than life.

After 1848, the figures in European literature shrink. The newer realism shows only fightless victims, only “products of the capitalist degradation of man.” They are not deformed by capitalism before our eyes; they come upon the stage already deformed. One reading the literature of this period might think that people who were not deformed, not depraved, had been invented in the imagination of the older writers or in the visions of Utopians. In Gorky’s works although the final result of the struggle is inevitable for those who cannot rise above the confines of their class, this result does not occur until the end of the struggle. Under the surface of bourgeois life a fierce, sometimes grotesque, sometimes heroic, conflict goes on. Human energies seek a way of development. Not only to capture a place in society; there is also a struggle for the development of human ability itself. Men are invariably crippled, deformed, but they fight – according to the temperament and circumstances – for self-preservation and are subdued only after a long battle.

This is the inner drama of Gorky’s works. With this Gorky shows a more profound hatred of capitalism than any other writer. To him the world of capitalism is no cemetery for those born dead-murdered humanity falls a victim only after a severe struggle. This is the humdrum reality of capitalism. A battlefield where thousands of human souls are murdered every day. This inner drama is an important feature of Gorky’s style. The latter-day realism of both Europe and America vacillates between two wrong extremes: it either sinks to trivialities of everyday existence or winds itself up to a sort of beastly, soulless and contentless crudity. Both are but different phases of one and the same thing and often appear together in the same work. Gorky needs no crude effects. He does not need any explosions of beastliness to lend inner movement to the life shown, to rob humdrum reality of its dead banality. He sees the inner tragedies, tragi-comedies and farces that are played in the silent home without any visible explosions.

Because this is how he sees and depicts life, his style acquires a stirring simplicity, an inner tenseness. With simple, unaffected words that come naturally with the situation itself, he throws a piercing light on the deepest corners of the human soul, revealing storms of passion and heartbreaking tragedy. The inner tenseness of Gorky’s style gives adequate expression to the world he depicts. The complexity of the personalities he depicts lends richness to his works. Gorky has no use for the schematic simplification, in which the newer European literature indulges. Every one of his characters shows a profound, organic unity of mind and instinct-even though this is a unity of contradictions. But that which more then anything else gives Gorky a unique position in the present day literature is the fact that the spiritual life of his characters is always an organic necessary consequence of their environment, and just as individual a matter as their voices or figures. Gorky is never indifferent to their mental life. He is always aware of what conditioned the attitude of each towards the world, and how this attitude, in turn, reacts upon life itself. Gorky’s works are a highpoint of literary culture.

Writing is, however, the reflection of life. Throughout his life, Gorky was a fanatic defender of culture. Not only was he a staunch defender of Socialist culture against fascist barbarity in our times, but he also fought constantly for the cultural needs and the intellectual development of the oppressed proletariat, and he recognized the tremendous significance of culture for the class struggle. He was the foremost defender of human culture in general. He seemed to feel himself the rightful heir to all human culture, which he was duty bound to defend against the worst forms of barbarity. He was a great writer because he was a great man. He was our common teacher. At his grave we must confess, however, that we have not learned enough nor the right way from him.

Young Gorky was close to Tolstoy – and what a tremendous heritage he brought away with him from this association! We were fortunate enough to live and work close to the mature Gorky – but did we not foster in his very shadow the most miserable traditions of the decadent literature of he bourgeoisie? Gorky could show the bourgeois man deformed by capitalism as one inwardly alive To learn from Gorky is not a purely literary task. One has to learn his attitude to life, how and what he came to love and hate, how he came to his thoughtful mastery of life, to the unity of the proletarian Revolution, humanism and realistic style. One must understand his cult of life in order to be able to fruitfully learn his literary cult. Only thus can one hope to master his immortal works. It is because of this unity of life and literature that he became the classic writer of Socialist realism, one to follow if one wishes to find the road to Socialist realism. Gorky is dead. But he will always remain not only a classic and an example -he will also continue to be our teacher of great literary culture, of Socialist realism.